Tiwanaku

Nieuwjaar bij Tiwanaku. Lokaal werd door deze mensen nieuwjaar op dez. dag gevierd omdat het de dag met de langste nacht was. Ik werd netjes op tijd (! zeer uitzonderlijk!) opgehaald. Ik zat naast een meisje uit Schotland wat wel gezellig was. Het was in de bus al koud. De damp op de ramen bevroor. Aangekomen bij Tiwanaku was het eerst dringen om het terrein op te komen en daarna ging iedereen klaar staan om de ceremoniale plek. Het duurde echter nog lang voordat de zon ook echt opkwam en het was ontzettend koud. Ik geloof dat ik nog nooit zo koud ben geweest. De ceremonie begon met een vuur met wat mensen eromheen. Een man riep wat dingen waarop de menigte dan weer reageerde met het schreeuwen van een ander woord. Toen de zon opkwam moest je je armen omhoog houdsn en je handen openen naar de zon. Dit was de hele ceremonie en was erg teleurstellend (en koud!). Hierna kwam en muziek en dans wat alweer een stuk leuker was. Na een goed ontbijt kregen we een rondleiding door het museum en de ruines. Na de lunch hadden we wat vrije tijd en zijn we met een stel naar het marktplein gelopen. Daar bleek een optocht bezig te zijn, met mensen in lokale kleding, met muziek. Iedere groep had andere muziek en kleding en zelfs de traditionele maskers en toneelstukjes die ik alleen nog in musea gezien had. Dit was het hoogtepunt van mijn dag, terwijl het niet eens bij de toer hoorde! Later op de dag nog andere ruines en terug in La Paz nog een ceremonie. Hier hebben we een lama feutus, cigaretten, snoep, cocabladeren en drank aan pachamama (moeder aarde) geofferd door het in brand te steken. Rond 19u was ik terug in het hostel, en was na de korte nacht blij om in mijn warme bed te kruipen na wat gegeten te hebben.