Machu Picchu

Deel 1:
Heel kort een berichtje. Het is hier half 12 en de term doodop doet geen recht aan hoe we ons voelen. Alles gaat goed, het was PRACHTIG!!! Het echte verslag van de afgelopen dagen houden jullie tegoed.

Deel 2:

Ons verhaal van Machu Pichu,  wat je volgens onze gids qls Machu pigchu, dus met een g ertussen moet uitspreken omdat het dan oude berg betekent en anders iets anders. Ik ben naar boven gelopen en laurien is met de bus gegaan omdat het een stijle klim was die je in 50 min moest afleggen en anders de groep al Machu Pichu binnen was. We waren zo goed als de eerste binnen. Dat mag ook wel als je al om 4u sochtends begint te lopen. Om 6u ging het park open. De typische foto met alle ruines en de berg op de achtergrond hebbem we dus kunnen maken zonder andere mensen op de foto. De eerste 2 uur hadden we een gids. Daarna mochten er zelf rondstruinen.het grootste deel van de theorie lijkt nog altijd wel uit speculatie en meningen te bestaan dus 2 uur was genoeg. De gids liet ons de zonnetempel zien, die bestaat uit een hoop perfect passende gladde stenen. Hij vertelde ons dat als de stenen netter op elkaar passen bij een gebouw het gebouw belangrijker was, bijvoorbeeld dus een tempel. Machu picchu is groot en je kunt een hoop paadjes aflopen. Helaas is er bijna nergens schaduw en was het heet. We zijn nog naar inca brug gelopen. Deze stelde naar mijn mening niet heel veel voor, maar het was best grappig om laurien over een volgens haar heel nauw bergpaadje te zien lopen. Ik vond het pad meer dan breed genoeg. De rest van dit verhaal volgt later :)

Deel 3:

Eva schreef het al: Machu Picchu was warm en heeeeel zonnig. We hebben een tijdje tegen een muurtje in de zon zitten luieren. Het gevolg is een viertal mooi roze schenen. Wie smeert z'n benen dan ook in? Oeps... We hebben echt lekker onze tijd genomen nadat de gids klaar was met zijn verhaal. We zijn het hele complex afgestruind en hebben alle hotspots gezien. Het was ook echt genieten om de llama's die losliepen te bekijken. Ze waren niet zo geïnteresseerd in het mensvolk om hen heen, dus een goede foto was lastig. Toch probeert iedereen het. De gouden truc bleek het beest te laten weten/denken dat je (lekker) eten bij je had. Dan had je ineens een nieuwe beste (llama)vriend. We hebben zitten lachen om een Duits meisje die uit man en macht haar appel probeerde te verdedigen, terwijl de llama ook niet opgaf. Er was ook een Amerikaanse dame die naar haar flesje anti-mug greep, waarop een llama dacht dat die Amerikaanse dame een snack tevoorschijn haalde. Het beest heeft haar minimaal een kwartier achtervolgd. Na de llamaspektakels zijn we een stuk richting de Inca brug geklommen. Op een geweldig uitzichtpunt hebben we nog een half uurtje in de schaduw zitten genieten. Daarna zijn we verder gelopen. Eva schreef al over het enge paadje, natuurlijk doet ze alsof ik overdreef, maar het was echt heel smal. Oké, niet extreem smal, maar toch wel smal hoor! Vooral de bijna eindeloze diepte links van het paadje was een pittige factor. Eenmaal bij de Inca brug, vroegen we ons af waar het pad aan de andere kant van de brug heen zou gaan. Het leek te verdwijnen in de struiken. De enige weg die wij konden bedenken was omhoog, echt steil omhoog. 

Ik heb helaas moeten constateren dat de Inca's behoorlijke patsers waren. Alles moest en zou bovenop de berg gebouwd worden. Zucht. Ook opvallend: op basis van alle deurtjes en doorgangen zou je moeten concluderen dat de Inca's redelijk kleine mensen geweest zijn, maar alle traptreden zijn stevig hoog. 

Nadat we alles gezien hadden, vonden we het wel mooi geweest. We zijn de trappen naar beneden gelopen en hebben in Aguas Calientes een (semi-)vieze pizza gegeten voor de lunch. Na een paar uur tijd doden in het stadje zijn we met de trein en de bus terug gegaan naar Cuzco. Het protest van voeten en benen tijdens het terug lopen naar het hostel was zeer aanwezig. En man, wat hebben we lekker geslapen.