Colca Canyon

1 mei 2016 - Puno, Peru

Het langverwachte verhaal over de Colca Canyon... De eerste dag werden we om 3 uur 's ochtends opgehaald door de reisorganisatie. Nouja, half vier dan, de tijden zijn hier nogal flexibel wat dat betreft. Na een busreis van een paar uur kwamen we aan in Chivay. Hier hebben we ontbeten. Na het ontbijt reden we door naar het beginpunt van de wandeling met een tussenstop bij het zogenaamde cruz del condor. Dit was niet alleen een prachtig uitzichtpunt over de Canyon, maar zoals de naam al verklapt, hebben we hier ook condors zien overvliegen. Wat een beesten... Ze zijn wel erg lastig op de foto te krijgen, dus dat viel een beetje tegen. Uiteindelijk zullen er vast een paar gelukt zijn. De eerste dag wandelen was in principe heel simpel: ongeveer een kilometer naar beneden. De hitte, de droogte en de hoogte maakten er echter een flinke klus van. Eva ging prachtig soepel naar beneden en had er lekker tempo in, terwijl ze aan het kletsen was met een Chileen uit onze groep. Ik ging een stuk minder soepel naar beneden, maar na een hoop water en een paar koekjes van Liz, een Nederlands meisje uit de groep, kwamen we allemaal aan op de eerste slaapplaats. We hebben er geluncht en daarna ben ik gaan slapen tot zo ongeveer het avondeten. Eva had de smaak goed te pakken en besloot nog een stuk te gaan lopen. Na een heerlijke avondmaaltijd en een hoop gezelligheid was het eigenlijk al vrij snel bedtijd. Slapen zat er echter niet in voordat we de sterrenlucht bewonderd hadden. In Nederland kun je nergens zien wat we hier gezien hebben. Tussen de grote sterren stonden ineens andere sterren en daar weer tussen kon je nog meer zien en nog meer en nog meer. Ik vond het geweldig! De volgende ochtend werden we verrast met een pannenkoekenontbijt, waarna de tweede dag wandelen begon. Eva ging wederom superlekker, ik wederom stukken minder. Na drie stevige bloedneuzen van de warme en droge lucht was de lol er ook wel een beetje vanaf. Het werd al stukken beter toen we op de tweede overnachtingsplaats aankwamen. Dit was namelijk een prachtige oase (met zwembad!) midden in de Canyon. Ook hier kregen we een uitgebreide lunch, waarna we tijd voor onszelf kregen. Ik ben weer gaan slapen en Eva is een stuk naar de rivier gelopen. Na het avondeten zijn we weer vrij snel gaan slapen. Ook hier waren de sterren geweldig. De derde dag zou pittig worden. De kilometer die we de eerste dag gedaald waren, moest nu weer gestegen worden. Vanwege het strakke schema van de tour, moesten we die kilometer binnen 3 uur afleggen. De gids en ik waren het er vrij snel over eens dat dat voor mij te snel zou zijn en dat ik op een andere manier omhoog moest komen. Oftewel: ik zou een op een ezel omhoog gaan. Dus terwijl de groep braaf aan het lopen was, besteeg ik een ezel die mij naar boven zou lopen. De enige instructie die ik meekreeg was dat ik naar voren moest leunen op de steile stukken. Oké, nou, daar ga je dan, op een ezel de berg op. En man, wát is dat eng! Hoogtes zijn al niet helemaal mijn ding, dus met een afgrond van hier tot heel ver aan de rechterkant en een onbestuurbaar ezel tussen je benen vond ik op z'n minst gezegd niet ontspannen. Bijkomende moeilijkheid: mijn ezel was een beetje te competitief ingesteld. Dat wil zeggen dat die ezel het nodig vond om de andere ezels in te halen, bij voorkeur op een onmogelijk eng stukje in volle sprint. Ik kan niet zeggen dat ik niet gegild heb. Anyways, eenmaal boven vond ik een Eva met een enorme grijns op het gezicht. "Ik kan dit echt elke dag doen." Na het ontbijt zijn we via een aantal dorpjes naar de lunch in Chivay gereden. Het was mogelijk om bij een buffet te lunchen, maar veel honger hadden we niet. Wij gingen daarom het stadje in op zoek naar iets minder uitgebreid. We vonden soep en lomo saltado in een klein restaurant vol met locals. Prima! Via een uitkijkpunt op 4900 meter boven zeeniveau reden we terug naar het grote plein in Arequipa. We hebben 's avonds nog een pizza gedeeld, waarna we als een blok in slaap zijn gevallen. De volgende ochtend reden we naar Puno, waar we nu al twee dagen zitten.

Foto’s

5 Reacties

  1. Oma Doorduyn:
    1 mei 2016
    Laurien, je bent een doorzetter, en Eva , je gaat fantastisch.Liefs oma.
  2. Martin:
    1 mei 2016
    he meiden, goed om weer wat te horen; mooie tocht de canyon in en uit! sterrenhemel zal zeker fantastisch zijn geweest, maar waarschijnlijk niet te fotograferen; Puno landschap ziet er heel ruig uit; dan moeten jullie Schotland ook mooi vinden; Eva: zo in de bergen heb je toch nog iets van je vader; dikke zoen alletwee
  3. Annelies:
    1 mei 2016
    Lieve meiden,
    Wat heerlijk om te lezen dat jullie zo genieten. Laurien, ezeltjes kunnen flink eigenzinnig zijn. Veel liefs,
    Annelies
  4. Fre3k:
    2 mei 2016
    Mooooooi!!!
  5. Saskia:
    18 juni 2016
    Wauw,wat een avontuur,lijkt me ook eng hoor ,als een ezel er zo vandoor gaat in die bergen .maar wel gaaf alles wat jullie zie en meemaken